*Prolog*

   Prolog 

ڜ

Jest pewna legenda, stara jak świat. Opowiada o świecie równoległym, do którego przedostać można się przez lustra.

       Myślisz, że twoje odbicie zawsze robi to, co ty, nawet kiedy nie patrzysz ?

Mylisz się. To nie jest tylko odbicie, ale żywa istota. Twój bliźniak, ale gorszy. Twoje alter ego. 

W naturze tych istot nie leży dobro, ani wybaczenie.  Żyją w swoim świecie, nie ingerując w nasze życie. Dlatego nigdy nie zobaczysz, jak twoje odbicie zachowuje się inaczej.

         No, chyba że jesteś dzieckiem z przepowiedni. Wtedy, och, wtedy, to żal mi cię człowieku.
Dlaczego? No więc, istnieje pewna historia :

Kiedyś, bardzo dawno temu, pewna kobieta naraziła się odbiciom, zabijając przyjaciółkę, która rozpowiedziała sekret o lustrach. Odbicie tej zamordowanej zezłościło się na kobietę i prześladowało ją do końca życia. Ale przedtem wypowiedziało przepowiednie, jako drugą karę.

A brzmiała ona tak :

        

Czwarta z kolei urodzona

W czternaste urodziny zostanie naznaczona

Obudzi wtedy pradawne odbicie

I będzie walczyła o własne życie

By klątwę pokonać poświęci wiele

Mogą zginąć nawet jej przyjaciele

Strzaskaną duszę poskłada

Gdy tak się nie stanie, czeka ją zagłada

Wypełnić musi swoje przeznaczenie

Inaczej zginie wszelkie istnienie

Od tej chwili w jej rodzinie co czwarta urodzona dziewczynka w wieku 14 lat zaczynała widzieć odbicia. Jednak do chwili obecnej przepowiednia się nie spełniła.
Przekazywana z pokolenia na pokolenie traciła na mocy, jednak nigdy nie została zapomniana.
Odbicie zamordowanej wciąż przygląda się tej rodzinie i czeka tylko na odpowiedni moment, by spełnić przepowiednię…

                                 *** 

Gdy urodziła się czwarta córeczka Marie i Marka Hyde’ów, w ich domu zapanowało zamieszanie. Każdy z rodziny chciał poznać nowonarodzoną dziewczynkę i pogratulować szczęśliwym rodzicom. Odwiedzinom, którym towarzyszyła wesoła atmosfera, nie było końca. Wszyscy powtarzali Hyde’om, jaka śliczna jest ich córeczka i szczebiotali nad jej łóżeczkiem. Przynosili dla niej zabawki i ubranka; byli po prostu zauroczeni.

Tylko jedna osoba wydawała się być zasmucona zaistniałą sytuacją, a była to babka dziewczynki. Chodziła posępna i ze smutkiem spoglądała na swoją wnuczkę. Tylko ona potrafiła sobie wyobrazić, co ją czeka.
 Zapytana o powód swojego zachowania odpowiedziała tylko:
- To ona jest spełnieniem przepowiedni.
                                                       

ڜ